■ دشت بخش عمومی

دشت سرخ است از شقایق سبز از گیاه و سفید به رنگ امید ، به رنگ زیبای نشانه سرزمین ما ایران ، نشسته ایم به تماشا ، که چگونه باد می افتد در دل این رایت افتخار و در آسمان می جنبد و می خروشد و سرو قامت برافراشته می ایستد ، نشسته ایم به انتظار که خواب شود حرف آنان که میگویند : باد ما را خواهد برد .
ما دل و دین و دیده ، ملک و پرچم را به عشق فروخته ایم ، به نام زده ایم این همه را ، به نام نامیت یا صاحب الزمان و فریاد میکنیم در جهان که مملکت امام را هیچ نمیجنباند ، حتی اگر طوفان شود ، ما پشت به امام عصر ، محکم داریم.